مجنون شبیه طفل تو پیدا نمی شود
زین پس کسی به قدر تو لیلا نمی شود
درد رقیه تو پدر جان یتیمی است
درد سه ساله تو مداوا نمی شود
شأن نزول راس تو ویرانه من است
دیگر مگرد شأن تو پیدا نمی شود
بی شانه نیز می شود امروز سر کنم
زلفی که سوخته گره اش وا نمی شود
بیهوده زیر منت مرهم نمی روم
این پا برای دختر تو پا نمی شود
کوشش مکن که زنده نگه داری ام پدر
این حرف ها به طفل تو بابا نمی شود
تا که پرسیدم ز قلبم عــــــ شــق چیست؟
در جوابم این چنین گفت و گریست:
لیلی و مجنون فقط افسانه ایست!
عـــــ شــــــ ق در دست حسین بن علی ست...
چادرم باشد مرا معیار ایمان و شرف
همچو مروارید زیبایم درون یک صدف
دید نامحرم نیفتد لاجرم بر سوے من
افتخارم باشد این،زهرا بود الگوے من
مدعے گوید که چادر یک نشان فانے است
من ولے گویم که با چادر تنم اسلامے است
مدعے گوید که با چادر کلاست باطل است
من ولے گویم که ایمانم ز چادر کامل است
مدعے خواهد مرا بے دین کند با لفظ دوست
چادر من همچو تیر زهرگین،بر چشم اوست
در مدرسه ی کربلا ،
کودکان به چشم خود دیدند که بابا دو بخــــش است:
بخشی در صحـــــرا ،
بخشـــی بر بالایٍ نیــــزه ...
اما اینکـــه عمــــو چند بخش است را فقـط بــابـــا می دانــد ...
تــــــــــــــازه مخــفـــفــت که بکنــــــــند
می شــــــوی مــــــــــاه
"میــــم الـــف ه"
محــــــــمد ابـــــــــراهیـــــم همـــــــت ....
