شعر...

بسم رب الحسین (ع)

بگو به یار ندیدم، صبا که یار خمیدم

ببین ز غصه بریدم ، امید وصل سحر را

نشد به خواب ببینم، جمال یار غمینم

دمی نظاره نشینم، دو چشم خسته و تر را

فراق و درد نداری، بساط گریه و زاری

مرا که به یاد داری، گدای دوره گر را

پی ات به آه و فغانم، به کوچه کوچه روانم

به استخوانم و نانم، کرم سگ دم در را

گهی به سهله روانه، گهی حرم سحرانه

دلم گرفته بهانه، جمال ناز قمر را

ز بس که عهد گسستم، به شام تیره نشستم

تو را ز ساقه شکستم، ز مادر تو کمر را

ز فرط غصه چنینی، همین که خیمه نشینی

دعام کن که ببینی، من و گناه و حذر را